Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

            Περιοδικό κινηματογράφου

Σινεμά, κριτική & προβολές στην πόλη

​Αγαπηµένοι δυσλειτουργικοί

Ρηνιώ Δραγασάκη

Στα τέλη του 1960 - αρχές του 1970, σχεδόν µισόν αιώνα πριν, βλέπουµε για πρώτη φορά ταινίες όπου πρωταγωνιστούν όλο και πιο αληθινοί χαρακτήρες. Κινηµατογραφικοί µεν, αλλά πραγµατικοί, µε σάρκα και οστά. Χαρακτήρες που µέχρι τότε κανείς δεν ασχολούνταν µαζί τους, αποτυχηµένοι, προβληµατικοί, ιδιαίτεροι. Πολυδιάστατες φιγούρες που µπορούν να σε γοητεύουν και την ίδια στιγµή να σε απογοητεύουν. Ξεκινώντας από τα ’70s ξετυλίγω το νήµα των δυσλειτουργικών αγαπηµένων µου χαρακτήρων φτάνοντας στο τώρα. Απ’ τον Hal Ashby στον Noah Baumbach, απ’ τον κηπουρό Peter Sellers στον νάρκισσο και αφόρητο µπαµπά Dustin Hoffman. 

 

«Being There» 

Ο Hal Ashby σκηνοθετεί τον κύριο Chance, έναν µεσήλικα κηπουρό που ζει στο αρχοντικό ενός πλούσιου στην Ουάσινγκτον. Ο Chance είναι ο πιο γλυκός κηπουρός που έχουµε δει στη µεγάλη οθόνη. Έχει ζήσει σε αυτό το σπίτι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, φροντίζοντας τον κήπο, χωρίς σχεδόν καµία επαφή µε τον εξωτερικό κόσµο. Τα µόνα του ερεθίσµατα είναι από τις εκποµπές και τις ταινίες που βλέπει στην τηλεόραση. Μια µέρα, όµως, το αφεντικό του πεθαίνει και αναγκάζεται να βγει στον έξω κόσµο. Προτελευταίος ρόλος του Peter Sellers πριν φύγει από τη ζωή, τον προσεγγίζει µε έναν τόσο ωραία αφελή τρόπο, που καταφέρνει να χτίσει έναν πραγµατικό χαρακτήρα, αστείο, αλλά και τραγικό. Ο καθένας βλέπει σε αυτόν αυτό που θέλει να δει, αλλά ο ίδιος µοιάζει να µη χωράει πουθενά σε αυτόν τον γελοίο κόσµο.

 

«Parenthood» 

O Ron Howard το 1989 έκανε µια ταινία για την έννοια του να είσαι γονιός. Μια φαινοµενικά οικογενειακή κοµεντί, αλλά στην πραγµατικότητα µια από τις πιο αυθεντικές καταγραφές των συναισθηµάτων του να είσαι το «παιδί» και αντίστοιχα ο «γονιός». Ο Garry (Joaquin Phoenix) περνάει άσχηµη εφηβεία, καθώς ζει σε ένα σπίτι µόνο µε γυναίκες, τη µητέρα του (Diane Wiest) και την αδερφή του (Martha Plimton). Τον βλέπουµε µόνο όταν βγαίνει ή µπαίνει στο δωµάτιο του, µε το κεφάλι σκυµµένο και πάντα κρατώντας µια στραπατσαρισµένη καφέ σακούλα στο χέρι. Είναι κάτι απροσδιόριστο µεταξύ αγοριού και κοριτσιού µε βραχνή φωνή. Μοιάζει αποκρουστικός, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο σε έλκει. Κλειδαµπαρωµένος µε λουκέτο τον περισσότερο χρόνο στο δωµάτιο του. Κανείς δεν µπορεί να καταλάβει ότι το µόνο που χρειάζεται είναι ένα αρσενικό για να µιλήσει. Τελικά το βρίσκει στο πρόσωπο του Tod (Keanu Reeves), που παίζει τον φαινοµενικά χαζοχαρούµενο γκόµενο της δεκαεφτάχρονης αδερφής του. Με τη βοήθεια του Tod αποκαλύπτεται ότι ο Garry µετά την πρώτη του εκσπερµάτωση βλέπει µόνο τσοντοταινίες και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που του συµβαίνει. Η εφηβεία είναι ένα δύσκολο µέρος, αν δεν έχεις κάποιον να µιλήσεις.

 

«Happiness» 

Η ταινία που έπεσε σαν βόµβα στις κινηµατογραφικές αίθουσες το 1998 και άλλαξε µια για πάντα αυτό που σκεφτόµαστε στο άκουσµα της λέξης «ευτυχία». Πίσω στα ’90s, προτού µπει το Ίντερνετ και τα social media στη ζωή µας, πολλά κορίτσια σηκώναµε το τηλέφωνο και ακούγαµε από την άλλη µεριά κάποιον να αγκοµαχάει ερωτικά. Πέρα από το σοκ της πρώτης φοράς, µετά µάλλον θα του το κλείναµε ή ακόµα και θα τον εµπαίζαµε παρέα µε τις φίλες µας. Ο Todd Solontz αποφασίζει να ασχοληθεί µε «την άλλη µεριά» και µας φέρνει τον Philip Seymour Hoffman στο πανί και το σπέρµα του στον τοίχο. 

 

«Punch, Drunk, Love» 

O Paul Thomas Aderson το 2002 κάνει ένα µιούζικαλ χωρίς τραγούδια - όπως ο ίδιος το αποκαλεί, µια δική του rom-com εκδοχή, η οποία µας προσφέρει έναν αξιολάτρευτο χαρακτήρα, αυτόν του Barry Egan (Adam Sadler). Ο Barry µεγάλωσε ως το µόνο αρσενικό ανάµεσα σε επτά αδερφές. Προφανώς και έχει προβλήµατα, είναι απελπιστικά µόνος, µε συχνές εκρήξεις βίας. Ύστερα από µια τέτοια, αποκαλύπτει στον κουνιάδο του ότι πολύ συχνά κλαίει χωρίς να ξέρει το γιατί και ζητάει την ιατρική συµβουλή του για να πάρει την απάντηση «Barry, εγώ είµαι απλώς οδοντίατρος». Όµως, ο Barry είναι αποφασισµένος να αλλάξει, αυτό άλλωστε δείχνει και το κουστούµι που αποφάσισε από σήµερα να φοράει. ∆εν είναι τυχαίο που αυτήν την µέρα θα εµφανιστεί και η Lena (Emily Watson) στη ζωή του. Πολεµώντας όλα αυτά που χρόνια τώρα τον σταµατούν και παλεύοντας στην κυριολεξία µε αυτούς που θέλουν να τον εκµεταλλευτούν, ο Barry είναι αποφασισµένος να το ζήσει all the way. Θα πάει στη Χαβάη -µαζεύοντας κουπόνια από πουτίγκες-, θα βρει το κορίτσι και θα ζήσει τον πρώτο έρωτα της ζωής του. Και, ναι, όταν είσαι ερωτευµένος, είσαι και δυνατός. Όταν είσαι δυνατός, γίνεσαι και ανεξάρτητος, µπορείς πλέον, έστω και αργά, να αποφασίζεις εσύ τι θες για τον εαυτό σου. 

 

«The Crystal Fairy & The Magical Cactus» 

O Χιλιανός σκηνοθέτης και ηθοποιός Sebastian Silva µάς προσφέρει το πιο διασκεδαστικό bad trip που έχουµε δει στη µεγάλη οθόνη. Ξεκινάει τη στιγµή που ο Jamie (Michael Sera) προσκαλεί µεθυσµένος την Crystal Fairy ή Hairy (Gaby Hoffmann) στο road trip που έχει οργανώσει µε τους φίλους του µε έναν και µοναδικό σκοπό: να δοκιµάσουν τον θρυλικό σαµανικό παραισθησιογόνο κάκτο του San Pedro. Ο Jamie, ως κακοµαθηµένος Αµερικανός, µετανιώνει που κάλεσε αυτήν την παλαβιάρα µαζί τους και, αντί να αποδεχτεί το λάθος του, ξεκινάει πόλεµο µαζί της. Τη βλέπει σαν µια θηλυκή εισβολή στην ασφαλή αντροπαρέα του και βγάζει τον χειρότερο εαυτό που έχουµε δει πρόσφατα σε ταινία. Η Crystal Fairy, όµως, είναι εκεί για να τον ξεβολέψει, για να του δείξει πόσο σκατάς µπορεί να γίνει, για να του ρίξει λίγο από τη σκόνη της και να τον διδάξει κάτι για τους ανθρώπους, αλλά και για τον εαυτό του.

 

«Meyerowitz Stories (New & Selected)» 

Καταχωνιασµένη ανάµεσα στα ατελείωτα εικονίδια του Netflix βρίσκεται η επίσηµα ένατη µεγάλου µήκους ταινία του Noah Baumbach - γνωστού και ως µάστερ της δυσλειτουργικής οικογένειας. Πρόκειται, φυσικά, για το «Meyerowitz Stories (New & Selected)». Όλη η οικογένεια Meyerowitz ζει στη σκιά του πατέρα. Ο Harold Meyerowitz (Dustin Hoffman) είναι γλύπτης, κάποτε σηµαντικός και ανερχόµενος, πλέον όµως ξεχασµένος. Νάρκισσος και εγωιστής, πάντα στρέφει την κουβέντα στον εαυτό του µε έναν τρόπο µαγευτικά εξοργιστικό. Ο γιος του, Danny (Adam Sadler), πρόσφατα χωρισµένος, είναι ένας αποτυχηµένος µουσικός που αφιέρωσε τη ζωή του στο µεγάλωµα της κόρης του. Όταν η κόρη του πηγαίνει στο κολέγιο, ο Danny µένει για λίγο καιρό µόνος µε τον πατέρα του. Με τον Harold µπορείς να τα περάσεις καλά, παίζοντας µπιλιάρδο, βλέποντας τον µπάτσο του Μπέβερλι Χιλς, αλλά µέχρι εκεί, γιατί αµέσως µετά θα επικρατήσει ο νάρκισσος εαυτός του. Ένας µπαµπάς που ανταγωνίζεται τον ίδιο του τον γιο, ένας µπαµπάς που κανείς δεν θα ήθελε να έχει. Παρ’ όλα αυτά, ο Hoffman τον προσεγγίζει µε αγάπη και χιούµορ και τον κάνει πραγµατικό. Η ταινία είναι κυρίως αυτοσχεδιασµοί ηθοποιών, πολύ καλά όµως χαλιναγωγηµένοι από τον Baumbach, και καταλήγει να είναι ένα υψηλού επιπέδου υβρίδιο οικογενειακής ταινίας και υπαρξιακού δράµατος που αναζητεί απαντήσεις για τις δυναµικές των οικογενειών, για το τι είναι τέχνη, αλλά και για τη διαδοχή των γενεών. 

 

Cinematek Τ. 4

ρηνιω δραγασακη
​Η Ρηνιώ ∆ραγασάκη έχει σκηνοθετήσει τις µικρού µήκους ταινίες «Ο µπαµπάς µου, ο Λένιν και ο Φρέντυ» και «Προαύλιο». Μόλις ολοκλήρωσε την πρώτη µεγάλου µήκους της, «Cosmic Candy», τη δική της εκδοχή πάνω σε έναν δυσλειτουργικό χαρακτήρα.