Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

            Περιοδικό κινηματογράφου

Σινεμά, κριτική & προβολές στην πόλη

bfi press conference irishman

Μάρτιν Σκορσέζε, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο

Συνέντευξη
Φεστιβάλ Λονδίνου 2019 - BFI

Ο Μάρτιν Σκορσέζε, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και ο Αλ Πατσίνο συμμετείχαν στην παρουσίαση της ταινίας «Ο Ιρλανδός» στο Φεστιβάλ Λονδίνου και παραχώρησαν μια απολαυστική συνέντευξη Tύπου που τα είχε όλα.  

 

Γνωρίζεστε για δεκαετίες. Γιατί πήρε τόσο καιρό αυτή η συνεργασία; 

 

Μάρτιν Σκορσέζε: Προσπαθούσαμε να βρούμε μια ταινία να κάνουμε μαζί για χρόνια -την τελευταία φορά που συνεργαστήκαμε ήταν στο «Καζίνο»- και από εκεί και πέρα δεν μπορούσαμε να βρούμε έναν κοινό βηματισμό ή να συμπίπτουν τα προγράμματα μας. Ώσπου, το 2007, βρήκαμε κάτι ενδιαφέρον που θα μπορούσε να είναι εξίσου σπουδαίο με όσα κάναμε μαζί τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, χωρίς να τα επαναλαμβάνει. Τότε σκεφτόμαστε να γυρίσουμε μια ταινία που θα βασιζόταν στη ζωή ενός άλλου μαφιόζου εκτελεστή, όπως περιγραφόταν στο βιβλίο «The Winter of Frankie Machine». Όμως, ο Μπομπ ξεκίνησε τότε να διαβάζει ένα άλλο βιβλίο, για μια καλύτερη μελέτη του χαρακτήρα που θα δούλευε, το «I Heard You Paint Houses», και ενθουσιάστηκε τόσο που θεώρησε ότι αυτό θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι η ταινία μας.

Ρόμπερτ Ντε Νίρο: Είχαμε ήδη δεσμευτεί για την ταινία του Frankie Machine, και μάλιστα είχαμε ξεκινήσει να βλέπουμε μαζί ταινίες του Ζαν Γκαμπέν και του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ. Τότε άρχισα να διαβάζω αυτό το βιβλίο για έρευνα και ενθουσιάστηκα και το πήγα στον Μάρτιν και του είπα πως, όντως, άξιζε τον κόπο να ακυρώσουμε την ταινία και να προχωρήσουμε με το «I Heard You Paint Houses». 

ΜΣ: Το θέμα ήταν πως ψάχναμε να βρούμε κάτι με το οποίο θα νιώθαμε εντάξει, δεν ξέρω πώς να το ορίσω αυτό... να νιώθουμε άνετα με αυτό. Και όταν μου περιέγραψε ο Μπομπ τον χαρακτήρα, ήταν κάτι το οποίο ένιωσα πως μπορούμε να αναπτύξουμε. Έτσι, πήραμε το ρίσκο. Και μας πήρε χρόνια... 

ΡΝΝ: Ο Στιβ έγραψε το σενάριο και ήταν υπέροχο, όμως, μετά, τα προγράμματα όλων μας και τα κενά στα οποία ήμασταν διαθέσιμοι δεν μπορούσαν να συμπέσουν. Το πρώτο διάβασμα του σεναρίου έγινε το 2012 - αφού υπήρχε και το πρόβλημα της χρηματοδότησης, που έφερε κι άλλες καθυστερήσεις. 

 

Κύριε Πατσίνο, ποια ήταν η αντίδρασή σας στην ιδέα πως θα παίζατε τον Τζίμι Χόφα; 

 

Αλ Πατσίνο: Γνωριζόμαστε με τον Μπομπ και τον Μάρτιν μια ζωή και, όταν μου μίλησαν για αυτό, ήταν πολύ ενδιαφέρον. Είχε σημασία για εμένα να δουλέψω μαζί τους, ιδιαίτερα με τον Μάρτιν, με τον οποίον ήθελα να δουλέψω εδώ και αρκετό καιρό. 

ΜΣ: Μετά το πρώτο διάβασμα, ο Αλ με ρώτησε: «Υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό ποτέ;». Η πολυπλοκότητα, τα προγράμματά μας και η έλλειψη ενθουσιασμού, για να το πω έτσι, από πλευράς χρηματοδότησης πραγματικά το έκαναν να μοιάζει απλώς με ένα όνειρο. Σκεφτόμουν τότε πως το διάβασμα του σεναρίου θα ήταν το πλησιέστερο που θα καταφέρναμε να φτάσουμε στον «Ιρλανδό». 

 

Κύριε Σκορσέζε, μοιάζει αυτήν τη στιγμή να έχουμε μια καλή συνεργασία των νέων πλατφορμών με τον κινηματογράφο. Θα μας κάνει το Netflix να επανανοηματοδοτήσουμε το σινεμά; 

 

ΜΣ: Νομίζω πως ήδη το επανανοηματοδοτούμε και δεν πιστεύω πως είναι μια εξέλιξη του σινεμά, αλλά μια επανάσταση. Ίσως μεγαλύτερη από αυτήν που έφερε ο ήχος στο σινεμά. Είναι η επανάσταση του σινεμά καθεαυτού, μετά το ξεκίνημά του, 120 χρόνια πριν. Είναι μια νέα τεχνολογία που φέρνει πράγματα που κανείς δεν είχε φανταστεί. Κάτι που κάνει πολύ καλό στις ταινίες μυθοπλασίας και την αφήγηση, αλλά και, βασικά, επανεξετάζει το αυθεντικό νόημα του σινεμά, δηλαδή το τι είναι ταινία και ποιος είναι ο χώρος στον οποίον τη βλέπεις, αφού αυτά έχουν αλλάξει τόσο ριζικά. Όμως, ένα πράγμα που θα είναι πάντα εκεί και πρέπει να το προστατεύσουμε σαν κόρη οφθαλμού είναι η συλλογική εμπειρία, την οποία νομίζω ότι βρίσκεις καλύτερα σε έναν κινηματογράφο. Αλλά είναι μεγάλη αλλαγή. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το να δεις μια ταινία μαζί με ένα κοινό είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει, βέβαια, ένα πρόβλημα: Πρέπει να υπάρχει η ταινία. Και για εμάς εδώ δεν υπήρχε χώρος από τα στούντιο να κάνουμε αυτήν την ταινία. Υπήρχε και οικονομικό θέμα κάλυψης της νέας τεχνολογίας CGI που θα χρησιμοποιούσαμε για να κάνουμε τους ηθοποιούς να μοιάζουν νεότεροι, το οποίο όμως, τελικά, είναι μια εξέλιξη του μακιγιάζ. Το Netflix έδωσε, λοιπόν, την οικονομική κάλυψη και μας είπε πως δεν θα έχει καμία ανάμιξη, θα κάναμε την ταινία όπως τη θέλαμε. Θα τη στριμάρουμε μεν, αλλά θα ανοίξει στους κινηματογράφους πριν μπει στο ίντερνετ. Τι είναι το streaming και αν αυτό θα φέρει κάποια αλλαγή στις ταινίες καθεαυτές δεν είμαι τόσο σίγουρος. 

Πίστεψα για κάποιο διάστημα πως ίσως οι τηλεοπτικές σειρές είναι και αυτές σινεμά, αλλά δεν είναι. Απλώς δεν είναι. Είναι μια διαφορετική εμπειρία θέασης. Μπορείς να βλέπεις τρία επεισόδια, τέσσερα, ένα αυτήν την εβδομάδα, το δεύτερο μετά από καιρό. Και αυτό από μόνο του είναι εντελώς άλλο πράγμα. Αυτό που πραγματικά πρέπει να προστατευθεί είναι η μοναδική, ολοκληρωτική, εμπειρία του να βιώνεις μια ταινία, ιδανικά, μαζί με κοινό. Όμως, υπάρχει χώρος για περισσότερο κόσμο και τρόπους κινηματογράφησης και θα υπάρξουν οπωσδήποτε crossovers. Η αξία, τώρα, μιας ταινίας... Η αξία, ας πούμε, μιας ταινίας λούνα παρκ, σαν τις ταινίες της Marvel που κάνουν την αίθουσα λούνα παρκ, έχει να κάνει με μια διαφορετική εμπειρία. Δεν είναι σινεμά, είναι κάτι άλλο, σ’ αρέσει - δεν σ’ αρέσει, και δεν θα έπρεπε να εισβάλει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι μεγάλο θέμα και θα έπρεπε οι αιθουσάρχες να βγουν μπροστά και να δείχνουν ταινίες μυθοπλασίας, αφηγηματικές που μπορεί να είναι και τρίωρες. 

 

Απευθύνομαι στους ηθοποιούς. Πώς ήταν να βλέπετε τους εαυτούς σας νέους στην ταινία με τη βοήθεια του CGI εφέ; Ήταν τρελό; 

 

ΑΠ: Δεδομένου ότι όλα στη ζωή μου είναι μια τρέλα, ναι, ήταν τρελό! Κοιτάξτε, για μένα όλο αυτό δεν έχει σημασία, είναι απλώς μια τεχνική στην αρχική της φάση, μια μορφή μακιγιάζ, που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Αλλά ως ηθοποιός δεν δίνω σημασία σε όλα αυτά, παίζω έναν ρόλο και δεν έχει πραγματικά σημασία για εμένα το πώς φαίνεσαι, όσο ο ρόλος και ο ήρωας. Λέμε μια ιστορία και αυτό έχει σημασία. Δεν το σκεφτόμουν καθόλου αυτό, απλώς δεχόμουν αυτούς τους ανθρώπους της ταινίας, που ήταν αληθινοί, που υπήρχαν στην πραγματικότητα. Φυσικά, πρόκειται για καινοτομία, αλλά σε τελική ανάλυση λέμε μια ιστορία και αυτό είναι που με ενδιαφέρει. 

ΡΝΝ: Πάντα αστειευόμουν ότι με αυτήν την τεχνολογία η καριέρα μου θα επεκταθεί για άλλα τριάντα χρόνια! Με προβλημάτισε, όμως, τι θα συνέβαινε με αυτήν την τεχνολογία στο μέλλον, με τα πνευματικά δικαιώματα, ποιος τα παίρνει αφού φύγουμε, αν θα χρησιμοποιούν τα πρόσωπα μας σε διαφημίσεις κ.λπ. Όμως ήταν συναρπαστικό.
 

Cinematek T. 8